ကြ်န္မတို႔ေနထိုင္တဲ႔ ကမ႓ၻာေျမမွာ ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါသလား။
ကြ်န္မက မယံုၾကည္ပါဘူး။
ကြ်န္မျမင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ကြ်န္မပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ (သို႔မဟုတ္)ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ အထင္မွားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေကာင္းကင္က အခုျမင္ေနရတဲ႔ ေကာင္းကင္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ဆိုတာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြ်န္မယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က အခုလို မႈန္မိႈင္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ အခုေကာင္းကင္က မီးခိုေတြ ျမဴေတြ ျပည့္ပိတ္ေနသလို ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္းနိုင္လြန္းတယ္။
တိမ္ေတြကလည္း မလွမပ မထင္မရွားနဲ႔။
ေနေရာင္က နည္းနည္းေလးလင္းလာလိုက္ ျပန္မွိန္သြားလိုက္နဲ႔။
လူသားတစ္ေယာက္ကို တက္ၾကြလန္းဆန္းမႈ မေပးနိုင္တဲ႔ ေကာင္းကင္ပါ။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ကေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က ၾကည္လဲ႔သန္႔စင္တဲ႔ အျပာေရာင္စစ္စစ္ပါ။
ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ႔ အသြင္လည္းရွိတယ္။
ေနေရာင္ကလည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေတာက္ပတယ္။
အျဖဴေဖြးေဖြးတိမ္တိုက္ေတြကလည္း သိပ္ကိုလွတယ္။အိစက္နူးညံ႔တဲ႔ ဝါဂြမ္းေတြကို အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ေနရာခ်ထားသလိုပါပဲ။
ေကာင္းကင္ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ အနားသတ္ေနရာမွာ ရွမ္းေတာင္တန္းၾကီး ရွိတယ္။
စိမ္းညိဳ႕ျပီး ျမင့္မားလြန္းတဲ႔ ေတာင္တန္းၾကီးနဲ႔ သူ ့အေပၚမွာမိုးထားတဲ႔ အျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ေကာင္းကင္ၾကီး ။ တစ္ခါတေလ ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံသန္းတယ္။ တစ္ခါတေလ တိမ္တိုက္ထူထူေတြ တစ္အုပ္လိုက္ၾကီး ေတာင္တန္းေပၚမွာ ေမွးတင္ေနတယ္။
အဲဒီအတြဲအဖက္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ အဖိုးအတန္ဆံုးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ညဘက္ဆိုရင္လည္း ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က ပိုျပီးနက္ေမွာင္တယ္။ အနက္ေရာင္စစ္စစ္မဟုတ္ဘူး။
အနက္ေရာင္ကဲတဲ႔ နက္ျပာေရာင္ကတၱီပါတစ္စလိုပဲ ေမွာင္ေပမယ့္ စိုျပီးလက္ေနတယ္။
ၾကယ္ေပါက္စေလးေတြ ၾကယ္အရြယ္ေတာ္ေတြ ၾကယ္အၾကီးေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္။
လျပည့္တဲ႔ညမ်ိဳးေတြဆို ၾကယ္တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ လမင္းၾကီးတို႔အဖြဲ႔ဟာ ကြ်န္မတို႔လူေတြအေပါင္းအသင္းအစံုအလင္နဲ႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ေနၾကတဲ႔ အတိုင္းပဲ။
ေလေအးေအးေတြ ခပ္ျဖည္းျဖည္းတိုက္တဲ႔ ညဆိုရင္ ယုဇနပန္းနံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ပိုျပီးကဗ်ာဆန္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြထဲအထိ လိုက္ျပီးအိပ္စက္တတ္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မသီခ်င္းေတြကိုလည္း အတူတူလိုက္ဆိုခဲ႔ဖူးတယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မတစ္သက္လံုးအပိုင္ရမယ္္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ႔ေပမယ့္ အခု ကြ်န္မဆီမွာ မရွိေတာ့တဲ႔ ေကာင္းကင္လည္းျဖစ္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ မထင္မွတ္တဲ႔တစ္ေန႔မွာ ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔တယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီရက္ေတြတုန္းက ပန္းေတြ တစ္ပြင့္မွ မပြင့္ၾကဘူး။
ေလေတြလည္းမတိုက္ဘဲ ျငိမ္သက္ေနတယ္။
ခဏေလးအေဝးကို ထြက္သြားတာလို႔ ထင္ခဲ႔တယ္။
အရင္လိုျပန္ရမယ္လို႔ထင္ခဲ႔တယ္။
နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မစိုးရိမ္လာတယ္။
တမင္တကာပုန္းေရွာင္ေနသလားလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
ပုန္းေနတာဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္မလဲ။
ကြ်န္မရဲ႕ပူပင္ေသာကကို ေကာင္းကင္အသစ္က ထပ္တိုးနွိပ္စက္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အသစ္ဟာ အရင္ကေျပာျပခဲ႔သလိုပဲ စိတ္ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ႕မႈမေပးနိုင္ခဲ႔ဘူး။
ေကာင္းကင္အေဟာင္းကို ပိုလို႔လြမ္းဆြတ္ေစခဲ႔တယ္။
ေန႔ခင္းဘက္မွာ ရယ္သံေတြ တိုးတိတ္ခဲ႔တယ္။
ညဘက္မွာ အိပ္မက္ေတြေျခာက္လွန္႔တယ္။
သီခ်င္းသံမၾကားရဘူး။
ကဗ်ာေတြမလွဘူး။
ေကာ္ဖီေတြလည္း ေအးစက္ကုန္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းက အဲဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မယ္ မထင္ခဲေပမယ့္
တကယ္ကိုအထိနာခဲ႔တယ္။
အရိပ္ေလးတစ္ပိုင္းတစ္စကိုေတာင္ အေသအခ်ာမွတ္မိေနတဲ႔ ကြ်န္မဟာ ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးကို ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ႔တယ္။
ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးက ကြ်န္မနဲ႔သိပ္ေဝးလြန္းေနတယ္။ ေသးငယ္ေနတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလး ေနရာအသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုတာ ကြ်န္မနွလံုးသားက အလိုလိုသိလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္မရွိတဲ႔ေနရာကို ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း အလိုလိုသိလိုက္ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ကြ်န္မေက်နပ္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ေလး အရင္လို လြတ္လပ္လွပေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မေက်နပ္တယ္။
အခုဆိုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးက အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းထားတယ္။
တကယ္လို႔ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္တစ္ခုကို မေတာ္တဆေတြ႔မိရင္ ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးလို႔ သတိရေပးပါ။
ေၾသာ္ … မွားလို ့ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္ဆိုတာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ပဲ ျမင္နိုင္မွာပါတဲ႔။
က်န္တဲ႔သူေတြအေနနဲ႔ သူ႔ကို ရိုးရိုးေကာင္းကင္အျပာေရာင္အတုိင္းပဲေတြ႔ၾကရမွာ။
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္တစ္ခု အေသအခ်ာရွိေနပါတယ္။
ကြ်န္မက မယံုၾကည္ပါဘူး။
ကြ်န္မျမင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔၊ ကြ်န္မပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ (သို႔မဟုတ္)ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ အထင္မွားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေကာင္းကင္က အခုျမင္ေနရတဲ႔ ေကာင္းကင္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ဆိုတာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြ်န္မယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က အခုလို မႈန္မိႈင္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ အခုေကာင္းကင္က မီးခိုေတြ ျမဴေတြ ျပည့္ပိတ္ေနသလို ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္းနိုင္လြန္းတယ္။
တိမ္ေတြကလည္း မလွမပ မထင္မရွားနဲ႔။
ေနေရာင္က နည္းနည္းေလးလင္းလာလိုက္ ျပန္မွိန္သြားလိုက္နဲ႔။
လူသားတစ္ေယာက္ကို တက္ၾကြလန္းဆန္းမႈ မေပးနိုင္တဲ႔ ေကာင္းကင္ပါ။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ကေတာ့ ဒါေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က ၾကည္လဲ႔သန္႔စင္တဲ႔ အျပာေရာင္စစ္စစ္ပါ။
ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ႔ အသြင္လည္းရွိတယ္။
ေနေရာင္ကလည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေတာက္ပတယ္။
အျဖဴေဖြးေဖြးတိမ္တိုက္ေတြကလည္း သိပ္ကိုလွတယ္။အိစက္နူးညံ႔တဲ႔ ဝါဂြမ္းေတြကို အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ေနရာခ်ထားသလိုပါပဲ။
ေကာင္းကင္ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ အနားသတ္ေနရာမွာ ရွမ္းေတာင္တန္းၾကီး ရွိတယ္။
စိမ္းညိဳ႕ျပီး ျမင့္မားလြန္းတဲ႔ ေတာင္တန္းၾကီးနဲ႔ သူ ့အေပၚမွာမိုးထားတဲ႔ အျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ေကာင္းကင္ၾကီး ။ တစ္ခါတေလ ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံသန္းတယ္။ တစ္ခါတေလ တိမ္တိုက္ထူထူေတြ တစ္အုပ္လိုက္ၾကီး ေတာင္တန္းေပၚမွာ ေမွးတင္ေနတယ္။
အဲဒီအတြဲအဖက္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ အဖိုးအတန္ဆံုးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ညဘက္ဆိုရင္လည္း ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္က ပိုျပီးနက္ေမွာင္တယ္။ အနက္ေရာင္စစ္စစ္မဟုတ္ဘူး။
အနက္ေရာင္ကဲတဲ႔ နက္ျပာေရာင္ကတၱီပါတစ္စလိုပဲ ေမွာင္ေပမယ့္ စိုျပီးလက္ေနတယ္။
ၾကယ္ေပါက္စေလးေတြ ၾကယ္အရြယ္ေတာ္ေတြ ၾကယ္အၾကီးေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္။
လျပည့္တဲ႔ညမ်ိဳးေတြဆို ၾကယ္တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ လမင္းၾကီးတို႔အဖြဲ႔ဟာ ကြ်န္မတို႔လူေတြအေပါင္းအသင္းအစံုအလင္နဲ႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ေနၾကတဲ႔ အတိုင္းပဲ။
ေလေအးေအးေတြ ခပ္ျဖည္းျဖည္းတိုက္တဲ႔ ညဆိုရင္ ယုဇနပန္းနံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ပိုျပီးကဗ်ာဆန္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မအိပ္မက္ေတြထဲအထိ လိုက္ျပီးအိပ္စက္တတ္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မသီခ်င္းေတြကိုလည္း အတူတူလိုက္ဆိုခဲ႔ဖူးတယ္။
အဲဒီေကာင္းကင္ဟာ ကြ်န္မတစ္သက္လံုးအပိုင္ရမယ္္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ႔ေပမယ့္ အခု ကြ်န္မဆီမွာ မရွိေတာ့တဲ႔ ေကာင္းကင္လည္းျဖစ္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ မထင္မွတ္တဲ႔တစ္ေန႔မွာ ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔တယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီရက္ေတြတုန္းက ပန္းေတြ တစ္ပြင့္မွ မပြင့္ၾကဘူး။
ေလေတြလည္းမတိုက္ဘဲ ျငိမ္သက္ေနတယ္။
ခဏေလးအေဝးကို ထြက္သြားတာလို႔ ထင္ခဲ႔တယ္။
အရင္လိုျပန္ရမယ္လို႔ထင္ခဲ႔တယ္။
နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မစိုးရိမ္လာတယ္။
တမင္တကာပုန္းေရွာင္ေနသလားလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
ပုန္းေနတာဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္မလဲ။
ကြ်န္မရဲ႕ပူပင္ေသာကကို ေကာင္းကင္အသစ္က ထပ္တိုးနွိပ္စက္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အသစ္ဟာ အရင္ကေျပာျပခဲ႔သလိုပဲ စိတ္ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ႕မႈမေပးနိုင္ခဲ႔ဘူး။
ေကာင္းကင္အေဟာင္းကို ပိုလို႔လြမ္းဆြတ္ေစခဲ႔တယ္။
ေန႔ခင္းဘက္မွာ ရယ္သံေတြ တိုးတိတ္ခဲ႔တယ္။
ညဘက္မွာ အိပ္မက္ေတြေျခာက္လွန္႔တယ္။
သီခ်င္းသံမၾကားရဘူး။
ကဗ်ာေတြမလွဘူး။
ေကာ္ဖီေတြလည္း ေအးစက္ကုန္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းက အဲဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မယ္ မထင္ခဲေပမယ့္
တကယ္ကိုအထိနာခဲ႔တယ္။
အရိပ္ေလးတစ္ပိုင္းတစ္စကိုေတာင္ အေသအခ်ာမွတ္မိေနတဲ႔ ကြ်န္မဟာ ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးကို ျပန္ရွာေတြ႔ခဲ႔တယ္။
ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးက ကြ်န္မနဲ႔သိပ္ေဝးလြန္းေနတယ္။ ေသးငယ္ေနတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလး ေနရာအသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုတာ ကြ်န္မနွလံုးသားက အလိုလိုသိလိုက္တယ္။
အဲဒီလိုပဲ ကြ်န္မရွိတဲ႔ေနရာကို ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း အလိုလိုသိလိုက္ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ကြ်န္မေက်နပ္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္ေလး အရင္လို လြတ္လပ္လွပေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မေက်နပ္တယ္။
အခုဆိုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးက အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းထားတယ္။
တကယ္လို႔ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္တစ္ခုကို မေတာ္တဆေတြ႔မိရင္ ကြ်န္မရဲ႕ေကာင္းကင္အေဟာင္းေလးလို႔ သတိရေပးပါ။
ေၾသာ္ … မွားလို ့ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္ဆိုတာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ပဲ ျမင္နိုင္မွာပါတဲ႔။
က်န္တဲ႔သူေတြအေနနဲ႔ သူ႔ကို ရိုးရိုးေကာင္းကင္အျပာေရာင္အတုိင္းပဲေတြ႔ၾကရမွာ။
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ အစိမ္းေရာင္ေကာင္းကင္တစ္ခု အေသအခ်ာရွိေနပါတယ္။
