စံပယ္ျဖဴနုက ေရႊအျမဳေတမွာ အျမဲလိုလို ဝတၳဳေတြေရးေနတဲ႔သူမို ့သူေရးတဲ႔ဝတၳဳစာအုပ္ အထူၾကီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အရမ္းဖတ္ခ်င္သြားတယ္။
လူငယ္စာေရးဆရာမရဲ႕ရသဝတၳဳအရွည္ျဖစ္လို ့စိတ္ဝင္စားခဲ႔ရပါတယ္။
ငယ္စဥ္က မိသားစုအေပၚ (အထူးသျဖင့္အေဖမိေထြးနဲ႔သူတို ့သမီးေလး) အေကာင္းမျမင္နိုင္ခဲ႔သူ၊
အိမ္နဲ႔ေဝးရာမွာေနရင္းက အေဖတူအေမကြဲ ညီမငယ္ေလး စစ္ေဘးဒုကၡသည္စခန္းမွာေရာက္ေနလို ့သမီးၾကီးရွာေပးပါလို ့အကူအညီေတာင္းလာတဲ႔အခါ
အေဖ မိေထြးနဲ႔ ညီမအေပၚအရင္ကဆိုးခဲ႔တာေတြ ေပးဆပ္လိုတဲ႔စိတ္အျပင္
ေအးစက္စိမ္းကားသလိုထင္ရေပမယ့္ ေသြးသားအေပၚ တြယ္တာစိတ္ရွိတဲ႔သူဟာ ကခ်င္ျပည္က စစ္ေဘးဒုကၢသည္စခန္းေတြမွာညီမကို လိုက္ရွာခဲ႔ပါတယ္။
စစ္ရဲ႕ဆိုးက်ိဳး စစ္ေၾကာင့္ေသေက်ပ်က္ဆီးရတာ
နာက်င္ခံစားရတာ ကြဲကြာၾကရတာေတြအျပင္
ေတာင္ေပၚေဒသအလွအပ၊ ဓေလ့ရိုးရာ၊
စကားအသံုးအႏွူံး အေသအခ်ာေရးဖြဲ႔နိုင္ခဲ႔တယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ေလ့လာျပီး ေရးခဲ႔တယ္လို ့လည္းသိရတယ္။
တခ်ိဳ႕အခန္းေတြမွာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႕ထားတာေတြမ်ားေန ထပ္ေနသလို ခံစားရတယ္။
ဇာတ္ေဆာင္ ႏြယ္ ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဘဝအျဖစ္အပ်က္က
ညီမျဖစ္သူ အဆိုင္း ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ နည္းနည္းပဲ ကြာျခားခ်က္ရွိတာကိုလည္း စာအုပ္ျပီးသြားတဲ႔အခ်ိန္ျပန္ေတြးမိေတာ့ သိပ္သေဘာမက်လွဘူး။
ဝတၳဳေနာက္ပိုင္းအခန္းေတြမွာ ဇာတ္သိမ္းကို ခန္ ့မွန္းလို ့ရေနတာကိုလည္း ဘဝင္မက်မိျပန္ဘူး။
ရိုးသား သြက္လက္ျပီး ကူညီေဖးမစိတ္ အျပည့္ရွိတဲ႔ အဒြဲ ဆိုတဲ႔ ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးေလးကိုေတာ့ ဒီဝတၳဳမွာ အၾကိဳက္ဆံုးပါ။
ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ နွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပညာေပးအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ေနတယ္။
စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးစကားဝိုင္းေလးေတြသြားလုပ္ေပးတယ္။
ၾကီးၾကီးမားမားအဖြဲ႔အစည္းမဟုုတ္ဘဲ စိတ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြစုေပါင္းလုပ္ၾကတယ္။
ေလးစားစရာလည္းေကာင္းသလို အားလည္းအားက်ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment